Mijn opa had een boerderij en haalde melk op bij andere boeren voor de fabriek. Na het ophalen moest de melk zo snel mogelijk gekoeld worden. Opa gebruikte daarvoor zinken teilen. Hij vulde ze met water en zette de ijzeren melkbussen erin. Ging goed. Opa tevreden.
Oma niet. De teilen waren namelijk bedoeld om kinderen en kleren te wassen. Mijn vader en zijn broers en zussen konden wel tegen een roestplekje, maar de was niet. Roestvlekjes op je kleren vond mijn oma no-go. Alle vlekken trouwens, en ze zal er een andere term voor hebben gebruikt. Schande of zoiets.
Oma kreeg koperen ketels om te wassen. Ik denk eigenlijk dat oma ze zelf gekocht heeft of ten minste afgedwongen heeft. Niet dat ik haar zo goed ken, ik was acht of negen toen ze overleed. Maar mijn beeld van haar is dat ze een liefdevolle, trotse en daadkrachtige vrouw was.
Oma regelde dus koperen ketels. En deed er haar was in. Eind goed, al goed. Tot die keer dat ze het wasgoed op het erf vonden. De was had staan weken. Mijn oma zorgde altijd erg goed voor haar textiel en de kwaliteit was goed. Toch waren de dieven er niet in geïnteresseerd. Het ging om het koper. Koperdiefstal.