Snikken, zingen, schrijven

Afgelopen week was fantastisch. Ongeveer letterlijk. Want er zijn vast wel mensen die fantaseren over een huis vol rocksterren, en dat dat dan jouw huis is, en dat ze daar graag komen (of de moeite nemen om dat goed te acteren), en dat je erbij bent terwijl ze nummers laten groeien (en slechte grappen maken).

Het gebeurde en ik was erbij. Ik hoefde niet ergens anders te zijn of iets anders te doen. Ik genoot. En ik realiseerde me dat ik dit nog heel veel langer wil. Niet per se die sterren in huis, maar wel dat het kan en dat ik erbij kan zijn. Dat of iets heel anders. Ik heb me daarom voorgenomen iets serieuzer met m’n leuke dingen waar ik geld mee kan verdienen bezig te gaan. Elke dag schrijven en publiceren. Het lijkt me leuk. En ik heb me voorgenomen ook wat meer aandacht besteden aan hoe ik daar dan echt geld mee kan verdienen. Ik moet er ongeveer 1.000 keer zoveel mee verdienen als nu. Ik weet niet eens of ik dat onmogelijk vind klinken of ‘huge maar misschien wel haalbaar’. Maakt niet uit, is leuk.

En wat die sterren bij ons deden? Snikken en grimlachjes zingen. 150 jaar geleden 'bij ons' gedrukt, nu bij ons opgenomen.

Met een zwart randje

Nadenken en zien

Nadenkend draai ik mijn hoofd naar rechts. Ondanks dat ik eigenlijk met iets anders bezig ben, dat nadenken namelijk, draai ik het zo dat ik om de jongen en de stoel waarin hij zit heen kan kijken. Ik zie het resultaat van een prachtige zonsopgang achter de wolken. Oranjerood kleuren ze, die wolken. Ik geniet. Ik had zomaar op weg kunnen zijn naar mijn werk, en dan had ik het ook zeker gezien. Waarmee ik maar wil zeggen dat, natuurlijk-natuurlijk, niet al mijn geluk aan mijn proefpensioen hangt. Geniet van je dag.

Mijn papa kan alles

Dat je met je vader bramen gaat plukken, net als vroeger. Dat je daarvoor in een koeienwei moet staan, maar dat de koeien helemaal aan de andere kant staan. Dat de koeien op een gegeven moment aan komen stormen.
Dat je vader zegt "Je bent toch niet bang voor koeien?!" Dat hij het vervolgens toch nodig vindt om je te beschermen en fanatiek met stokken begint te zwaaien naar de koeien, dat dat maar nauwelijks helpt en de koeien brutaal dichtbij komen (en dat hij dat ook wel vindt). Dat hij vervolgens dapper stand houdt tot je over het 'pikkedraad' bent geklomen en dat hij tot slot zijn eigen vege lijf redt.

Dan voel ik me dus weer een klein meisje met een heel stoere papa die alles kan.