Het klinkt snobbistisch en werd langdradig. Het was voor mij heel leuk, maar het verhaaltje werd dat niet. Dus dit is mijn manier om het toch te vertellen, want nu zijn jullie vast nieuwsgierig en heb ik een excuus: Het was het begin van een blogje over waarom ik een ritje naar Frankrijk om champagne te
kopen niet echt een vakantie vond en dat het dat toch al snel bleek te zijn.
De obers die (slim als ze zijn) ons complimenteren met ons Frans. Het restaurantje dat van buiten op een iets veredelde MacDo lijkt en veel meer dan dat is, inclusief champagnes in overvloed op de kaart. De warme ontvangst in langzaam Frans dat- als ze eenmaal op dreef is- toch weer rapide wordt en weer terug naar langzaam gaat als ze ziet dat ze ons kwijt is. Het voelt als vakantie en een beetje als thuis komen (nooit gedacht dat dat bij elkaar zou kunnen passen).
De obers die (slim als ze zijn) ons complimenteren met ons Frans. Het restaurantje dat van buiten op een iets veredelde MacDo lijkt en veel meer dan dat is, inclusief champagnes in overvloed op de kaart. De warme ontvangst in langzaam Frans dat- als ze eenmaal op dreef is- toch weer rapide wordt en weer terug naar langzaam gaat als ze ziet dat ze ons kwijt is. Het voelt als vakantie en een beetje als thuis komen (nooit gedacht dat dat bij elkaar zou kunnen passen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten