"Mag ik u iets vragen?"

"Vragen mag altijd, maar of je antwoord krijgt ..."

De NS-meneer bedoelt het vast niet onvriendelijk; zo komt het op mij wel over. Hij is immers degene die het antwoord zou 'moeten' geven. Maar hij laat me bungelen: "Stel jij je vraag maar, en als het niet een al te stomme vraag is, als de vraag me aanstaat, dan zal ik me verwaardigen je een antwoord te geven. En anders niet."

Dat zegt hij natuurlijk allemaal niet, en dat bedoelt hij ook niet. Waarschijnlijk bedoelt hij dat hij niet weet of hij het antwoord weet. Wat zou ik het prettig vinden als hij dat zei: "Natuurlijk, maar ik kan niet beloven dat ik het antwoord weet." Of zoiets.

Overigens is "Dat weet ik niet" ook een mogelijk antwoord op de nog te stellen vraag. Liefst gevolgd door "Ik probeer het even voor u uit te zoeken." Dat hoop ik dan weer wel. Zo ben ik dan ook wel weer, toch een beetje veeleisend of eigenlijk veelhopend.