Ik zag haar voor het eerst toen ze op sloffen gemaakt van een soort zwabber de deur van een klein huisje voor me opende. Na de eerste beleefdheden te hebben uitgewisseld, legde ze uit dat dat (van die sloffen) was om tijd of energie te besparen. Ze had wel wat beters te doen dan de vloer schoonmaken, en als ze er dan toch overheen liep, kon ze net zo goed -door te sloffen- een beetje schoonmaken.
Alles ging in voor mij verstaanbaar Frans (wat meer over haar zegt dan over mij). Wouter en ik waren op vakantie in Frankrijk en zij runde daar een kleine bed&breakfast. We hadden een paar geweldige dagen bij haar en zochten haar in de jaren daarna een paar keer op.
Zo leerden we haar beter kennen. Al snel vertelde ze over haar droom: een nieuw huis bouwen voor een grotere bed&breakfast bovenaan de kleine berg in haar dorp. Had ik al gezegd dat ze toen 69 was? En dat ze, zo ongeveer in haar eentje, een champagnehuis runde?
Toen we een jaar later belden, konden we niet bij haar logeren omdat ze aan het bouwen was. We logeerden bij een vriend van haar en gingen natuurlijk wel bij haar langs. We dronken champagne in de tuin bij haar nieuwe huis in aanbouw, tussen de geiten en met de hond aan onze voeten. Ze liet ons het huis zien. Het was enorm.
Tijdens die rondleiding realiseerde ik me ineens: deze mevrouw is 70 en heeft gewoon haar droom verwezenlijkt. Eerder was het steeds niet gelukt door omstandigheden en toen het eenmaal kon, liet ze zich niet weerhouden door haar leeftijd (en al helemaal niet door wat anderen er eventueel van zouden vinden).
Mooi is dat: je niet laten weerhouden als het niet nodig is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten