Gisteren heb ik genoten.
Ik mocht naar een training in Den Haag. Dat betekende een fietstochtje van ruim 20 km. Het weer was mooier dan verwacht. Ik fietste in de opkomende zon tussen vrolijke vogels. Dat weet ik natuurlijk helemaal niet: of ze vrolijk waren, maar zo zag het eruit. Een heel klein bolletje met vleugels en twee merels vlogen om elkaar heen, iets verderop klapwiekte een reiger, en ik zag nog veel meer vogels waar ik de naam niet van weet.
De training was leuk en interessant. Eerlijk gezegd heb ik me ook een beetje vermaakt om mijn mede-cursisten. Klein voorbeeldje: Je kunt blijkbaar als je 40+ bent, en de lunch wordt gepresenteerd, zeggen: "Dat is vies, allemaal vies." Even had ik minder zin in een broodje, maar ik vond ze, ondanks het stempel 'vies' dat ze nu hadden, er wel lekker uitzien, en heb er heerlijk van gegeten.
Toen kreeg ik verdrietig nieuws van een vriendinnetje. Echt verdrietig. Ze blijkt een levensbedreigende ziekte te hebben. Met tranen in mijn ogen fietste ik naar huis. En terwijl ik verdrietig en boos was "Waarom zij? Waarom nu? Waarom ..." zag ik door mijn tranen heen mooie dingen en genoot ervan. En toen ik me die vreemde combinatie realiseerde, genoot ik nog meer. Het leven is niet eerlijk en kan hard zijn, maar geeft ook zoveel fijne dingen. Tegelijk. En ik voelde me gelukkig dat ik ondanks het verdriet ook het mooie kon zien. Een gelukspoeperd ben ik, maar dat is dan weer een vies woord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten