"O, maar dat zijn kunstenaars"

Laat ik eerst even zeggen dat ik het leuk vind dat we kunstenaars genoemd worden. Ik voel me vereerd. Ik vind mezelf geen echte kunstenaar, ik wil ook echte kunstenaars niet voor het hoofd stoten, maar iemand anders zei het hè?

Voor ik in een discussie met mezelf beland (hoewel dat hip is sinds het songfestival) over wat echte kunstenaars zijn, het echte onderwerp:

Als je kunstenaar bent, 

mag er op je stoep gepiest worden.

Dat is natuurlijk niet zo, maar er zijn mensen die dat vinden.

Ik maakte een bordje om duidelijk te maken dat we niet willen dat er honden op ons terrasje piesen. Natuurlijk wil ik ook geen poep voor mijn deur. Dat gaat met de meeste hondenbaasjes goed. Maar piesen? Daarvan realiseren veel minder mensen zich dat dat eigenlijk ook niet zo fris is, een plasje tegen dat paaltje. Dat dat paaltje op de stoep voor ons huis staat, en dat dat een plek is waar wij willen zitten en kinderen willen spelen (op onze eigens stoep bij ons eigen paaltje), dat heeft niet iedereen op zijn netvlies. Soms heb je dingen gewoon niet door. Dus ik maakte een bordje. Ik vind hem best mooi.

Het bordje werkt best goed. Ik heb het idee dat er minder tegen het paaltje geplast wordt. Mensen maken er opmerkingen over. Meestal in de trant van dat ze het raar vinden dat andere mensen hun hond hier laten plassen. Zo ook vanmorgen. Een onbekende buurvrouw vertelde me dat ze laatst een hondenbaasje op het bordje gewezen had. Diegene had gereageerd met: "O ja, maar het zijn kunstenaars hè?" en had de hond zijn gang laten gaan.

Mensen blijven me verbazen, maar ik ben vooral blij met de onbekende buurvrouw die mensen aanspreekt en ons zo helpt om ons terrasje piesvrij te houden.