Duimpje

Ik zit in ons bibliotheekje een beetje te schrijven. Niet aan mijn bureautje, maar op een lekkere stoel met vol uitzicht op buiten en andersom. Er komt een grote groep 'stadswandelaars' aan. Ze blikken uitgebreid naar binnen, naar de boeken, naar de balustrade op de galerijtjes (oh nog meer boeken), naar de 3d-printer, naar mij. Ik vind dat soms een beetje ongemakkelijk, maar ik vind het vooral leuk en heb me aangewend dat laatste te laten zien, dus ik glimlach naar de turende gezichten. Ik krijg dit keer weinig contact, soms gaat dat zo, dus ik kijk weer op mijn laptopje. Tot er iemand flink op het raam klopt. Hij steekt zijn duim op en lacht uitgebreid. Ik lach terug. Heerlijk.